DIAGNOZA

Zapraszamy rodziców, gdzie w przyjaznej atmosferze, pomożemy sprecyzować problemy Waszego dziecka lub młodszej i starszej młodzieży.
Z naszego doświadczenia wynika, że Państwa obserwacje i niepokoje dotyczące rozwoju dziecka są jedynie wynikiem rzeczywistych trudności rozwojowych dziecka. Pierwsze spotkanie jest wymianą informacji, uzupełnieniem diagnostyki, przekierowaniem terapii na najlepszy z możliwych kierunków.

Na pierwsze spotkanie prosimy umawiać się telefonicznie, przez sekretariat.

METODY TERAPEUTYCZNE

Metoda NDT- Bobath (neurofizjologiczna), metoda YUMEIHO, metoda dr Ackermanna, kinesiotaping, terapia manualna N.A.P. masaż sportowy, relaksacyjny, klasyczny, metoda PNF -Prorioceptive Neuromuscular Facilitation (torowanie nerwowo-mięśniowe).

Wszystkie  informacje o otaczającym nas świecie, o temperaturze, naszym położeniu w przestrzeni, ruchu ciała, kolorach docierają do nas, jak wiemy, poprzez zmysły. Zwykle nie uczestniczymy świadomie w procesie przetwarzania tych danych, gdyż odbywają się one w obrębie ośrodkowego układu nerwowego na poziomie podświadomości. Dokładnie wiemy co to jest zmysł węchu, smaku, wzroku, słuchu i czym w procesie uczenia się jest dyskryminacja dotykowa (rozróżnianie faktur), ale wiadomym jest również, że to nie jedyny sposób na dobre samopoczucie, komfort funkcjonowania na co dzień.  Układ nerwowy odbiera i rejestruje informacje płynące także  z ruchu, siły grawitacji oraz ułożenia ciała w przestrzeni. Jedynie prawidłowe połączenie wszystkich receptorów: oczu które rejestrują informacje wzrokowe, nosa, który rozpoznaje zapachy, jamy ustnej czującej smaki, dotyku na naszym ciele, pozwoli na jednoznaczne rozpoznawanie i interpretowanie tej wiedzy w mózgu. Całość dobrze przekazanych przez receptory informacji, pozwala nam poprawnie nazywać, pamiętać i  uczyć się świata i wszystkiego co nas otacza. Komórki znajdujące się w skórze przekazują informacje dotyczące lekkiego dotyku, bólu, temperatury oraz nacisku. Struktury w uchu wewnętrznym rejestrują ruch oraz zmiany pozycji głowy. Odpowiednie struktury mięśni, stawów oraz więzadeł warunkują świadomość pozycji ciała.

Zajęcia integracji sensorycznej mają wspomóc dzieci z zaburzeniami rejestracji
i modulacji bodźców lepiej się poczuć, bezpieczniej nazwać to co się z nim dzieje  i zrozumieć  dlaczego.

Twórczynią tej metody jest A.Jean Ayres, licencjonowany psycholog (1961r.) i terapeuta zajęciowy (1954r.). Wykształcenie zdobyła na Uniwersytecie Południowej Kalifornii (University of Southern California). Jako dziecko miała trudności z nauką podobne do tych, które później stały się celem jej badań. Osobiste doświadczenia wydają się stanowić podstawy przyszłej pracy wykonywanej z empatią i troską o poprawę jakości życia dzieci. Metoda ta przeznaczona jest dla dzieci w normie intelektualnej, ale jest to również doskonała metoda wspierająca funkcjonowanie dzieci z niepełnosprawnościami.

Integracja sensoryczna w Agaji jest elementem całościowej terapii zajęciowej.

NDT Bobath, NDT Bobath Baby

Metoda NDT-Bobath oraz jej rozwinięcie w postaci NDT-Bobath Baby to uznane na całym świecie metody fizjoterapi
i o udowodnionych osiągnięciach w leczeniu.

Zastosowanie metody NDT-Bobath jest bardzo szerokie, a szczególnie u pacjentów z:

– opóźnieniem rozwoju psychoruchowego,
– problemem asymetrii ułożeniowej,
– zaburzeniami napięcia mięśniowego,
– nieharmonijnym rozwojem psychoruchowym,
– wadami postawy.
– zaburzeniami neurologicznymi i rozwojowymi,
– zespołami genetycznymi,
– wadami wrodzonymi i schorzeniami narządu ruchu,
– mózgowym porażeniem dziecięcym,

 

Celem metody NDT-Bobath jest pomoc dziecku we wszechstronnym rozwoju, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać w pełni posiadanie możliwości – na tyle, na ile pozwala mu stan ośrodkowego układu nerwowego. Metoda zakłada, że rozwój dziecka z uszkodzeniem tego układu, przebiega inaczej niż rozwój prawidłowy, gdyż doświadczenia czuciowo-ruchowe są wówczas inne. Niewłaściwe rozłożenie napięcia mięśniowego powodują powstawanie nieprawidłowych wzorców ruchowych.

Terapeuta aktywizuje dziecko poprzez ćwiczenie całego ciała, a nie poszczególnych części. Ten nacisk na całościową analizę ciała jest charakterystyczny dla NDT-Bobath.  Wszystkie ćwiczenia dobierane są indywidualnie. Powinny odbywać się bezstresowo i w oparciu o poczucie bezpieczeństwa oraz uwzględniać potrzeby psychologiczne dziecka. Celem terapii indywidualnej jest ostatecznie włączenie w normalne życie rodzinne i społeczne. Ćwiczenia są zwykle włączane w biologiczny rytm dnia. Rodzice są instruowani o sposobach w jaki powinni wykonywać normalne codzienne czynności. Jest to kontynuacja pracy terapeuty – w domu utrwala się ruchy ćwiczone przez fizjoterapeutę podczas terapii. W metodzie tej jest więc niezwykle ważna współpraca między terapeutą, a opiekunami dziecka.

Nieważne z jakiego punktu widzenia analizowalibyśmy mowę, jesteśmy przeświadczeni o tym, że mowa pozwala nam zaistnieć w świecie. Dzięki niej uczymy się, wyrażamy swoje myśli i potrzeby. Wszelkie odstępstwa w zakresie mowy i komunikacji mogą dużym stopniu utrudnić harmonijny rozwój dziecka. Dlatego też szybka diagnoza logopedyczna daje dziecku szansę na wyrównanie nieprawidłowości. A późne rozpoczęcie terapii powoduje, że oprócz właściwych ćwiczeń konieczne jest oduczanie wieloletnich nieprawidłowych nawyków.

Logopedia to niezwykle szeroki dział terapii, która ma na celu usprawnianie mowy i komunikacji. Podczas zajęć, wykorzystując mocne strony dziecka logopeda dąży do zniwelowania takich trudności jak wady wymowy, zaburzenia czytania i pisania, trudności w wypowiadaniu się i budowaniu zdań, zaburzenia słuchu fonemowego i wiele innych.

Terapia neurologopedyczna przeznaczona jest dla dzieci, u których ciężkie zaburzenia mowy i komunikacji mają podłoże neurologiczne. Spora część tych dzieci jest niemówiąca. W takich przypadkach poza ćwiczenia ogólnorozwojowymi wprowadza się do terapii m.in. odpowiednio dostosowane manipulacje w obrębie twarzoczaszki (masaże oraz inne techniki terapeutyczne), terapię karmienia (nauka połykania, gryzienia i żucia), alternatywne i wspomagające metody komunikacji.

Warunkiem skutecznej terapii jest regularna praca z dzieckiem i dobra współpraca logopedy z rodzicami. Podczas zajęć logopeda wyjaśni rodzicom wszelkie wątpliwości, wskaże zasady postępowania oraz zalecenia odnośnie pracy z dzieckiem.

Growth through Play System czyli w skrócie GPS – to niedyrektywna terapia rozwojowa oparta na relacjach czyli inaczej “rozwój przez zabawę”. Terapia ta łączy sprawdzone elementy programów bazujących na relacjach i na mózgu w celu dopasowania działań skupiających się na rozwoju społecznym, komunikacyjnym, emocjonalnym i poznawczym.

System Grwoth through Play jest bardzo elastyczny. Może uzupełniać każdą metodę, którą aktualnie stosujesz dla swojego dziecka lub stanowić kompletny program sam w sobie. Terapia jest wykorzystywana przede wszystkim w pracy z dziećmi ze spektrum autyzmu. Jej autorką jest Kat Haughton – naukowiec, terapeuta i doktorantka Uniwersytetu Lancaster, dyrektor Relate To Autism, która osobiście szkoli pierwszych w Polsce terapeutów. Gabinet AGAJA wprowadził w porozumieniu z Fundacją Zrozumieć Autyzm możliwość skorzystania z tego rodzaju terapii.

Co ważne, GPS jest formą terapii niedyrektywnej – terapii, gdzie najważniejsze jest dziecko, szanowane i w pełni akceptowane, ponieważ każde dziecko jest inne i nie ma jednej uniwersalnej metody ani systemu, które mu pomogą. Kluczem jest porozumienie z dzieckiem, umożliwienie mu swobodnego wyrażania swoich uczuć i pragnień, a zabawa stanie się bramą do trwałego rozwoju społecznego.

Więcej o terapii w poradniku dla rodziców Fundacji Zrozumieć Autyzm.

Psychoterapia jest spotkaniem. Spotkaniem ludzi, klienta i profesjonalisty. Osoba potrzebująca pomocy zgłasza się do specjalisty w celu uzyskania wsparcia.
Jest specjalistyczną formą pomocy, jej podstawą jest kontakt z terapeutą. Jest to relacja, w ramach której pracuje się na emocjach, przeżyciach i doświadczeniach osoby. Bezpieczna relacja terapeutyczna wspiera osobę w zrozumieniu samego siebie, własnych motywów postępowania. Daje możliwość lepszego poznania własnych uczuć, potrzeb, przyczyn trudności. Umożliwia zmianę mechanizmów psychologicznych, odpowiedzialnych za pojawienie się problemów, wykorzystując mocne strony jednostki.

Psychoterapeuci pomagają ludziom, którzy zgłosili się do nich w związku z pojawieniem się kryzysu w ich życiu, małżeństwie lub rodzinie. Kiedy relacje z bliskimi ulegają pogorszeniu.

Rodzice zgłaszają się do specjalisty w sytuacji, kiedy ich relacje z dziećmi nie są satysfakcjonujące. Pojawia się uczucie bezradności, lęk, brak pomysłu na zaradzenie sytuacji. Dziecko lub nastolatek przejawia niepokojące zachowania, rodzice często martwią się jego problemami. Nierzadko sami w takiej sytuacji potrzebują wsparcia.

W życiu dziecka mogą pojawić się różne kryzysy, mające wpływ na jego rozwój. Relacje z rówieśnikami, budowanie poczucia własnej wartości, różnego rodzaju lęki, stres, trudności związane z nauką. Wpływ mogą mieć również różnego rodzaju problemy rozwojowe, nadpobudliwość, trudności z koncentracją uwagi, inne zaburzenia rozwoju. Dziecko potrzebuje pomocy w radzeniu sobie z własnymi emocjami i uczuciami.

W psychoterapii można stosować różne formy pomocy; indywidualną, rodzinna, grupową. W Centrum prowadzimy terapię takich nurtach terapeutycznych jak psychodynamiczny , poznawczo-behawioralny oraz systemowy.

Psychoterapia indywidualna jest to cykl spotkań z psychoterapeutą, podczas których osoba przy wsparciu terapeuty pracuje nad rozwiązaniem problemu, zrozumieniem jego przyczyn i poznaniem sposobów umiejętnego radzenia sobie w przyszłości w podobnych sytuacjach.
Spotkania takie dają również możliwość głębszego poznania siebie i pracy nad własnym rozwojem.
W przypadku dzieci spotkania takie mają na celu wsparcie dziecka w radzeniu sobie z własnymi emocjami i trudnościami. W relacji terapeutycznej dziecko poznaje i ćwiczy nowe umiejętności. Przeżywa ważne dla niego uczucia, pragnienia, w bezpiecznej terapeutycznej relacji zaspakaja emocjonalne potrzeby. Terapeuta podąża za dzieckiem, obserwuje i reaguje na jego zmagania się ze światem.
Spotkania odbywają się raz w tygodniu, trwają 50 min.

Metodę kształcenia uwagi słuchowej, zwana także treningiem słuchowym lub metodą stymulacji Audio – psycho – lingwistycznej (SAPL) wynalazł 40 lat temu francuski otolaryngolog – prof. Alfred Tomatis.

Podstawowym celem tej metody jest wspieranie funkcji dzięki czemu następuje poprawa koncentracji, jakości uczenia się oraz rozwijanie zdolności językowych i komunikacyjnych, a także zwiększanie kreatywności oraz poprawa zachowań społecznych.

Metoda polega na słuchaniu dźwięków poprzez urządzenie zwane „elektronicznym uchem”, które jest idealnym modelem ludzkiego ucha – „ćwiczy” ono ucho w taki sposób, aby mogło pracować bez zakłóceń. Ćwiczenia te stymulują centralny układ nerwowy, a w szczególności korę mózgową, która stanowi centrum procesów myślenia. Stymulacja ucho odbywa się poprze dźwięki o określonej, zróżnicowanej częstotliwości.

 

TRENING UWAGI SŁUCHOWEJ

Trening składa się z sesji słuchania oraz pracy z głosem, poprzedzonych testem, który pozwala dopasować program sesji do indywidualnych potrzeb. Proces kształcenia uwagi słuchowej monitorowany jest w trakcie trwania treningu. W czasie trwania treningu odpoczywamy leżąc na wysokiej klasy fotelach specjalnie przystosowanych do tego typu ćwiczeń. Są to bardzo miłe 2 h podczas których możemy się zrelaksować i nabrać sił.

Możemy dobrze słyszeć, ale nie oznacza to, że potrafimy równie dobrze słuchać, czyli że mamy prawidłowo rozwiniętą uwagę słuchową. Możemy mieć trudności z prawidłową selekcja i analizą dźwięków, rozróżnianiem wysokich i niskich częstotliwości, a także możemy być nadpobudliwi, częściej niż normalnie zmęczeni, czy nie być odpowiednio skoncentrowani.

Wszystkie ww. czynniki mogą obniżać naszą motywację do pracy, wzbudzać zniechęcenie i negatywnie wpływać na wiarę we własne możliwości. Brak uwagi słuchowej powoduje także problemy, które powstają w czasie nauki języków obcych.

Badania dowiodły, że dźwięk stymuluje prawidłowe funkcjonowanie organizmu poprzez dostarczenie bodźców korze mózgowej. Dźwięki o wysokich częstotliwościach mają działanie pobudzające, podczas gdy dźwięki o niskich częstotliwościach wywołują efekt zmęczenia. Dlatego też w treningu wykorzystywane są głównie dźwięki o wysokich częstotliwościach. Ponadto trening poprawia lateralizację słuchową czyli powoduje, ze prawe ucho staje się dominujące. Dzięki temu można lepiej kontrolować parametry głosu (intonację, barwę, głośność, rytm), a także płynność mowy, co usprawnia komunikowanie się z innymi.

Z kolei poprawa umiejętności słuchania i komunikowania się daje w efekcie polepszenie samopoczucia i wzrost wiary w samego siebie oraz własne możliwości. Trening pozytywnie wpływa również na umiejętność zapamiętywania, uczenia się, w tym także na zwiększenie skuteczności nauki języków obcych.

Metoda werbotonalna została opracowana przez profesora Petara Guberinę w latach 50. ubiegłego wieku w Centrum SUVAG w Zagrzebiu, w Chorwacji  i  stosowana jest na całym świecie.

W metodzie tej terapeuta – poprzez specjalnie dobrane ćwiczenia – stymuluje rozwój motoryki oraz zmysłu równowagi dziecka, dzięki czemu udaje się uwrażliwić słuch i usprawnić komunikację językową dziecka. Terapeuci stosujący tę metodę łączą ruch ciała i rytm muzyczny by osiągnąć właśnie ten cel.

Metoda werbo-tonalna stosowana jest u dzieci od momentu potwierdzenia wady słuchu aż do osiągnięcia wieku szkolnego, bazuje na relacjach zachodzących między mową a ruchem – określone ruchy są powiązane z odpowiednimi dźwiękami. W prowadzeniu terapii stosuje się też aparaturę wzmacniającą dźwięki, dzięki której uzyskuje się poprawę jakości odbioru dźwięku. Są to: aparat SUVAG, mikrofon elektryczny, słuchawki, pelota i podłoga wibracyjna.

W czasie ćwiczeń każdej samogłosce przyporządkowany jest określony rekwizyt, który stosuje się do wywołania i utrwalania tej głoski, np. samogłosce [a] przyporządkowany jest pompon. Dziecko tworzy skojarzenie między przedmiotem a dźwiękiem i w efekcie będzie wydawało taki dźwięk, jakiego się nauczy widząc daną zabawkę. Samogłoska [o] to chusta, [u] bączek, [e] kubeczki itd. Celem metody jest przełożenie ruchów całego ciała (makroruchy) na ruchy narządów mowy (mikroruchy) i wykorzystanie związku, jaki pomiędzy nimi zaistnieje. Osiąga się to przez stosowanie rytmu ciała, rytmu muzycznego oraz zabaw fonacyjnych. Rytm ciała jest wykorzystywany do wywołania głosu, jak i korygowania nieprawidłowej artykulacji zaś ruchy ciała służą nie tylko do tworzenia sylab, ale też do układania zdań bez pomocy odczytywania mowy z ust. W rytmie muzycznym w trakcie terapii wykorzystywane są wyliczanki-rymowanki, które podkreślają elementy suprasegmentalne mowy tj. akcent, melodia, tempo.

Dla dziecka ćwiczenia z wykorzystaniem metody werbo-tonalnej to nie nudna terapia, lecz miła zabawa, do udziału w której można angażować także rodziców. Dzięki tej metodzie dzieci robią wyraźne postępy rozwojowe. Świetnie funkcjonuje jako elementy terapii dla dzieci z poważnymi zaburzeniami rozwojowymi i idealnie dopasowuje się do terapii metodą integracji sensorycznej.

Stosujemy tą metodę  jako formę wspomagania terapii naszych podopiecznych w domu.

Jest to przedłużenie stymulacji sensorycznej jaką objęte jest dziecko w gabinecie. Polega na dostarczaniu kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych we wszystkich obszarach, w sposób szczegółowo opracowany zindywidualizowany dla danej osoby. Poprawia ogólne funkcjonowanie organizmu oraz pomaga rozwijać funkcje neurologiczne. Opiera się na prawidłowej diagnozie procesów integracji bodźców czuciowych u dziecka, a następnie na opracowaniu programu terapeutycznego z uwzględnieniem jego potrzeb.

Program oparty jest na uwzględnieniu potrzeb sensorycznych dotykowych powierzchniowych i proprioceptywnych, somatognozji, czucia ciała w przestrzenni. Następnie na ćwiczeniach słuchowych i wzrokowych – dla poprawy rozumienia języka i możliwości właściwego interpretowania otoczenia. Dodatkowo stymulacje smaku i zapachu. Kolejnym zagadnieniem programu są ćwiczenia równoważne. Obniżona lub podwyższona wrażliwość na bodźce może przejawiać się w postaci nieprawidłowych reakcji dotykowych, wzrokowych, słuchowych, węchowych lub smakowych, a także zaburzeń w odczuwania ruchu i świadomości pozycji własnego ciała w przestrzeni.

Zadaniem rodzica jest dostarczanie przez około 10-15 minut, 2 razy każdego dnia, kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych we wszystkich obszarach, w sposób szczegółowo opracowany i zindywidualizowany  dla danego dziecka.  Po czterech tygodniach, a następnie w odstępach miesięcznych, terapeuta ustala nowy program sekwencji ćwiczeń do wykonywania w domu.

Ćwiczenia obejmują odpowiednio uszeregowane:

  • Masaże powierzchniowe i proprioceptywne – dla poprawy rozumienia schematu ciała, odczuwania ciała jako całości.
  • Ćwiczenia słuchowe – dla poprawy rozumienia języka i możliwości właściwego interpretowania otoczenia słuchowego.
  • Ćwiczenia wzrokowe – poprawiają widzenie obuoczne, koordynację wzrokowo – ruchową .
  • Stymulację smaku i zapachu – poprawiają komfort dziecka, zmniejszają uwagę mimowolną na korzyść dowolnej
  • Stymulację zmysłu równowagi – usprawniają ruchowo, zwiększają poczucie bezpieczeństwa, redukują hiperaktywność.
  • Ćwiczenia sensomotoryczne – usprawniają ruchowo, utrwalają skuteczność stymulacji podstawowej.

Głównym założeniem terapii taktylnej jest wzmocnienie lub wytworzenie świadomości ciała oraz stymulacja receptorów skóry, poprzez stymulację zmysłu dotyku. Głównym założeniem tej terapii jest dostarczanie kontrolowanej liczby bodźców sensorycznych w szczególności dotykowych i proprioreceptywnych w tak sposób, by dziecko spontanicznie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integrację tych bodźców. Celem treningu jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu oraz regulacja i normalizacja percepcji dotykowej, równoważenie napięcia mięśniowego, wspieranie procesu integracji sensorycznej, aktywizowanie mechanizmów integracji sensoryczno – motorycznej, kształtowanie świadomości kinestetycznej. Terapia taktylna proponuje techniki masażu i stymulacji skóry, które wpływają na rozwój funkcji półkul i kory mózgowej, śródmózgowia i tylnych partii mózgu. Można ją z powodzeniem stosować w pracy z dziećmi z różnymi wyzwaniami rozwojowymi. Podczas terapii stosowane są następujące bodźce: powierzchowny dotyk (masaż) skóry w obrębie całego ciała (głaskanie, rozcieranie uciskanie, rozciąganie), głęboki dotyk (masaż proprioceptywny) w obrębie mięśni i stawów (ugniatanie, rozcieranie, wibracja), stymulację punktów neuromotorycznych. Punkty neuromotoryczne są obszarem reakcji, na którym za pomocą stymulacji dotykowej proprioreceptywnej, wyzwalane są określone ruchowe odpowiedzi mięśniowe. Celem tych zabiegów jest uaktywnienie mięśni, stymulację przedsionkowo-proprioceptywną (ruch), stymulacja bierna – bierny ruch kończynami i tułowiem dziecka według różnych wzorców.

Program został oparcowany z myślą o dzieciach ze specyficznymi trudnościami w nauce, doskonle sprawdza się dla dzieci szkolnych oparty o integrację odruchów. Dedykowany jest dla dzieci ze diagnozowanymi niezintegrowanymi przetrwałymi odruchami.  Metoda pozwala na diagnozę trudności dziecka a następnie opracowanie programu, który dzięki wielokrotnym, specjalnie ułożonym, wytrwałym ćwiczeniom, pozwala uruchomić prawidłową motorykę ciała, a także poprawić jakość i szybkość zdobywania kompentencji szkolnych.

Stosujemy Terapię Neurotaktylną, Neurosensomotoryczną Integrację Odruchów Dynamicznych i Posturalnych , Integrację Odruchów Usno-Twarzowych, Terapia Neurostrukturalną. Celem terapii jest kształtowanie prawidłowych schematów motorycznych twarzy oraz stymulacja narządu mowy. Podczas terapii pobudzane są obszary neurosensomotoryczne twarzy, które uaktywniają z kolei mięśnie mimiczne oraz odruchy związane z prawidłowym ssaniem, odgryzaniem, żuciem oraz połykaniem a w przyszłości z prawidłową artykulacją. Odruchy twarzy to reakcje mózgu i ciała, które aktywizują motorykę obszarów mimicznych twarzy i górnych części ciała w odpowiedzi na właściwe sensoryczne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne. Odruchy twarzy muszą być zintegrowane, aby schematy ruchów związanych z jedzeniem, mową, wyrażaniem emocji, czy komunikacją mogły prawidłowo i dobrze funkcjonować. Integracja polega na doprowadzeniu tych odruchów do takiego stanu, w którym zaczną współpracować z systemami odruchów na wyższym poziomie (różnego rodzaju koordynacje, umiejętności i zdolności). Terapia jest metodą wspomagającą terapię logopedyczną.

Odruchy posturalne i dynamiczne pojawiają się jeszcze w życiu płodowym i w okresie niemowlęcym służą ochronie życia i obronie przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Rodzimy się z zaprogramowanym wzorcami ruchowymi, które wykorzystujemy do osiągania kolejnych etapów rozwoju. Zdrowego niemowlaka nikt nie uczy zmieniać pozycji w łóżeczku, raczkować, wstawać na nóżki a potem chodzić. W naturalny sposób, jeżeli rozwój niczym nie jest zakłócony, odruchy przekształcają się w reakcje i umiejętności coraz bardziej świadome i złożone. Jeżeli płynność tego procesu jest zahamowana przez chorobę lub czynnik zewnętrzny rozwój jest utrudniony. Metoda integracji odruchów posturalnych i dynamicznych to program złożonyze schematów ćwiczeń stymulujący zasoby naszego mózgu. Stosując odpowiednie bodźce, wywołujemy reakcje i działamy pobudzająco na sieć połączeń nerwowych. W naturalny sposób odzyskujemy dane na temat przebiegu odruchu i przypominamy jaka powinna być właściwa reakcja mięśni. Systematycznie powtarzając określone, zmniejszamy nieprawidłowości, dając szansę na zapamiętanie przebiegu odruchu i jego integrację.

Masaż Shantala – to jedna z najstarszych technik masażu, która bazuje na bliskim kontakcie rodzica/opiekuna z dzieckiem. Został on wprowadzony przez francuskiego lekarza położnika F. Leboyer.

Masaż ten jest ukierunkowany na:

  • stworzenie głębszej więzi emocjonalnej dziecka z rodzicem/opiekunem,
  • dostarczenie pozytywnych doświadczeń dotykowych i kinestetycznych,
  • poszerzenie kompetencji rodzicielskich,
  • bardziej wnikliwą obserwację dziecka,
  • szczegółową analizę sygnałów pozawerbalnych wysyłanych przez dziecko,
  • wyciszanie dziecka i jego rodzica,
  • stymulację rozwoju psychoruchowego.

Korzyści płynące z masażu Shantala:

  • uaktywnienie układu odpornościowego,
  • stymulacja układu nerwowego, hormonalnego i taktylnego,
  • tworzenie połączeń pomiędzy prawą a lewą półkulą mózgu,
  • lepsze dotlenienie organizmu,
  • wyciszenie,
  • lepsze spanie,
  • lepsza perystaltyka jelit – poprawa trawienia.

Terapia metodą Weroniki Sherbone z elementami Integracji Sensorycznej, której podstawowymi założeniami metody

jest rozwój dziecka poprzez ruch:

  • świadomość własnego ciała i usprawnianie ruchowe
  • świadomość przestrzeni i działania w niej
  • dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązanie z nimi bliskiego kontaktu

Prowadzenie ćwiczeń tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń uczestnik terapii poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywny i przejawia większą inicjatywę.

Ćwiczenia odbywają się w parach lub w grupie, mogą w nich uczestniczyć rodzice (obecność rodzica lub terapeuty jest niezbędna, jeśli dziecko jest mniej sprawne ruchowo) lub rodzeństwo, co sprawia, że dziecko czuje się bezpiecznie i chętnie ćwiczy. Wiele ćwiczeń na zajęciach prowadzonych metodą Weroniki Sherborne stanowi dla dzieci dużą atrakcję i wesołą zabawę w grupie, stwarza możliwość do twórczego działania oraz pobudza spontaniczność i aktywność własna dziecka.

Terapia rodzinna jest formą pomocy w której uczestniczy cała rodzina. Spotkania terapeutyczne ukierunkowane są na wsparcie rodziny w trudnej dla niej sytuacji i pomoc w rozwiązaniu problemu z którym borykają się jej członkowie. W trakcie takich spotkań nabywa się także nowych umiejętności związanych z radzeniem sobie w sytuacjach trudnych. Rodzina jako system uczy się lepiej ze sobą komunikować. Podczas terapii uwalniają się niewypowiedziane, skrywane, komunikaty: oczekiwania, pragnienia, frustracje. Otwarcie się na innych daje możliwość lepszego zrozumienia samego siebie oraz łączących członków rodziny relacji. „Moc terapeutyczna tkwi w pracy nad więzami, sporami, błędnymi ocenami, nierównościami i pragnieniami grupy najbliższych sobie ludzi”. Terapię z rodziną może prowadzić dwóch psychoterapeutów.

Jest to jedna z metod wywodząca się z pedagogiki zabawy. Pedagogiki, która była alternatywą dla sztywnych reguł edukacji a aktualnie fantastycznie uzupełnia tradycyjne formy edukacji. Cyrk daje wiele emocji, radości, wiele doświadczeń, także z zakresu sensoryki. Cyrk to szereg emocji: radość, strach, ulga, wzruszenie. Cyrk i jego świat wychodzi jest poza granice wieku, wykształcenia, doświadczeń życiowych. Jest sposobem na dodanie do życia czegoś wyjątkowego, barwy i smaku.

„Pedagogika cyrku rozpowszechniona na zachodzie u nas dopiero rozpoczyna swój pochód. Magia cyrku wkracza w pedagogiczna powszedniość jako wielka improwizacja i motywacja, rozluźnienie, wzbogacenie, uruchomienie możliwości intelektualnych, uczuciowych i fizycznych. Zabawa w cyrk otwiera na niezwykłość, wyprawia w podróż w nieznane terytoria, umożliwia poznanie i zrozumienie rzeczy obcych nam dotąd, ułatwia nawiązywanie kontaktów i jest źródłem doświadczeń w obcowaniu z innymi. Inspiracja cyrkiem wspiera spontaniczność działania indywidualnego i zespołowego, rozwija kreatywność, uszlachetnia zmysły, łączy aktywność z pasywnością, myślenie z uczuciem i działaniem. Animatorzy i członkowie Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów i Animatorów KLANZA czerpiąc z niemieckich wzorów i przenoszą pedagogikę cyrku na polski grunt proponując to co cyrk łączy z integracja sensoryczną czyli działania i zabawy związane z żonglowaniem, kręceniem talerzy, diabolo i kijami, jazdą na monocyklu, chodzeniem na szczudłach, budową piramid, itp.”.(PSPA Klanza)

METODA WARNKEGO to trening percepcji słuchowej, mowy i prawidłowej pisowni – nowość w terapii dysleksji.
Twórcą Metody jest Fred Warnke. Opracował on technikę treningu zaburzeń centralnego przetwarzania odpowiedzialnych m.in. za dysleksję. Metoda stosowana jest przez wielu terapeutów niemieckich jednak w Polsce to nowość. Oparta jest na założeniach automatyzacji słuchu, wzroku jak również zdolności motorycznych. Wszystko co robimy automatycznie jest dla nas łatwiejsze i szybsze, i popełniamy mniej błędów. Przy czynnościach automatycznych nie potrzeba aktywnej uwagi. Jednak by jakaś umiejętność stała się automatyczna potrzeba wielu ćwiczeń, przy czym umiejętności pozostają na zawsze (np. jazda na rowerze).

Dziecku z dysleksją bardzo trudno jest prawidłowo napisać dyktando. Musi ono powiązać ze sobą szereg umiejętności. Po pierwsze musi zarejestrować głos czytającego tekst nauczyciele za pomocą słuchu obwodowego, przetworzyć i zarejestrować informacje akustyczne potem przetworzyć to co usłyszało i go zrozumieć. Następnie podzielić zrozumiany tekst na poszczególne słowa (każdy wie kiedy zaczyna się słowo i kiedy kończy, proces ten zachodzi w mózgu). Trzeba również wyobrazić sobie pisownię każdego słowa i potem grafomotorycznie przenieść je na papier, by na końcu dokonać porównania napisanych treści z wewnętrznie wyobrażonym słowem. To wszystko da się pogodzić i często tak się dzieje – dlatego, że odbywa się automatycznie. Jednak u dzieci z różnymi dysfunkcjami nie jest łatwe i dlatego trzeba je tego nauczyć.

Przyczyny zaburzonej automatyzacji mogą być różne: genetyczne, problemy podczas ciąży, problemy pojawiające się przy narodzinach, a także zapalenie ucha środkowego, upośledzenie słyszenia obwodowego oraz mała ilość rozmów w jakich uczestniczy dziecko, także dziecko z “syndromem walkmana”(częste i głośne słuchanie muzyki).

Zaburzoną automatyzację można nadrobić poprzez odpowiedni trening, który prowadzi do polepszenia wydajności mózgu w każdym wieku!

Metoda Warnkego polega na badaniu i trenowaniu, m.in. funkcji podstawowych, poprzez 14 kroków.
Za pomocą specjalnie opracowanych urządzeń bada się próg kolejności wzrokowej – ta zdolność jest ważna do precyzyjnego poukładania ciągów bodźców wzrokowych. Zdolność tę mierzy się za pomocą następujących po sobie błysków, których kolejność należy określić.
Potem bada się próg kolejności słuchowej – zdolność ważną do układania ciągów bodźców słuchowych. Mierzy się ją za pomocą następujących po sobie kliknięć w słuchawkach, których kolejność również należy podać.
Kolejny krok to zbadanie słyszenia kierunkowego, które jest konieczne do wychwytywania dźwięków użytecznych wśród zakłócających. Mierzy się ją za pomocą kliknięcia w słuchawkach i trzeba podać kierunek, z którego dochodzi.
Różnicowanie tonów – to 4 krok – jest to umiejętność szybkiego dostrzegania różnic w wysokości dźwięków, które pojawiają się jeden po drugim. Mierzy się ją za pomocą dwóch różnych tonów pojawiających się w słuchawkach i należy określić ich kolejność. Jest to istotne dla dzieci z dysleksją gdyż badania wykazały, że słyszą one wszystko w jednakowy sposób.
Krok 5 w badaniu to synchroniczne wystukiwanie rytmu. Jest to umiejętność świadcząca o efektywnej współpracy półkul mózgowych. Mierzona za pomocą kliknięć, które zmieniają się i dochodzą raz z prawej raz z lewej strony w słuchawkach. Osoby z dysleksją mają o wiele więcej trudności z utrzymaniem jednolitego rytmu wystukiwania przy naprzemiennym używaniu obu rąk. Przyczyną jest właśnie zaburzona koordynacja miedzy półkulami mózgowymi.
Krok 6 to czas reakcji z wyborem istotny w procesach decyzyjnych. Mierzy się czas jaki upływa od chwili pojawienia się pierwszego bodźca do naciśnięcia przycisku na urządzeniu.
Kolejny 7 krok to test wzorca częstotliwości – umiejętność przekładania melodii mowy na informację, mierzona za pomocą dwóch ciągów dźwięków o jednakowej wysokości i trzeba określić jego pozycję. Potem sprawdza się wzorzec czasowy – umiejętność przekładania rytmu mowy na informację, którą mierzy się za pomocą ciągu dwóch dźwięków o takiej samej długości i jednego o odmiennej i również określić trzeba jego pozycję.
Krok 8 i 9 to badanie koordynacji oko-ręka – ważne dla dysgrafików.
Sprawdzić należy również zdolność zapamiętywania krótkotrwałego – umiejętność ważna przy czytaniu ze zrozumieniem tekstu oraz rozróżnianie głosek i spostrzeganie dynamiczne – ważne przy szybkim, niezakłóconym czytaniu. Ostatnie kroki w badaniu to sprawdzenir czy osoba dobrze widzi (czy nie ma tzw. zeza ukrytego) czy dobrze odtwarza widziany obiekt na środkowym dołku każdego oka. I wreszcie krok 14 – literowanie wzrokowe, które sprawdza się za pomocą przeliterowania słów takich, które inaczej się pisze, a inaczej wymawia.
Kiedy wyżej wymienione funkcje są zaburzone należy je poprawić poprzez odpowiedni trening.
Trening powinien trwać od 3-5 tygodni. Po osiągnięciu wartości docelowych zaleca się dalszy trening utrwalający, który powinien trwać tyle miesięcy ile dziecko ma lat.
Wszystkie stwierdzone zaburzenia należy trenować jednocześnie. Trenuje się za pomocą specjalnych urządzeń, np Brain Boy Universal lub Lateral Trainer ( i innych), przy pomocy mikrofonu, słuchawek, płyt CD, specjalnych okularów i różnych przygotowanych przez terapeutę materiałów.
Ważna jest regularność treningu, czym częściej tym lepiej. Typowy trening to godzinna praca nad funkcjami podstawowymi połączona z treningiem lateralnym.

Jest to absolutna nowość w Polsce. Metoda nie jest szeroko znana. Nie jest też tania. Urządzenia do pracy w gabinecie są drogie, mogą więc sobie pozwolić na prowadzenie tego rodzaju terapii tylko nieliczne gabinety. Jest jednak bardzo efektywna. Poprawa umiejętności pisania i czytania kształtuje się na granicy 40-50 % jak donoszą badania.

Tekst opracowano na podstawie wykładu Ralpha Warnkego – Wrocław

Arteterapia – w każdym dziecku drzemie ukryty artysta. Oczywiście, niektóre dzieci są bardzo zdolne inne mniej, ale w arteterapi nie o to chodzi. Podczas tych wyjątkowych zajęć, każde dziecko staje się artystą – jedynym, niepowtarzalnym, najlepszym i tak też się czuje. Na tych spotkaniach żaden mały artysta nie jest oceniany, nikt nie porównuje jego prac z innymi. Rysując, malując czy wyklejając może pokazać siebie i swoje uczucia. Na tych zajęciach nikt nie powie dziecku „narysuj swój dom”, a później stwierdzi „mogłeś się bardziej postarać, popatrz na obrazek Kasi”, przeciwnie, tutaj dziecko usłyszy „wspaniały rysunek opowiedz mi o nim”. Dzięki temu dziecko czuje się dowartościowane i chętnie tłumaczy terapeucie co jest na obrazku, jednocześnie doskonaląc umiejętność wypowiadania się.

Wychodząc poza schematy prac plastycznych w klasycznym formacie A4, dzieci przez kilkadziesiąt minut stają się wolne, nie obowiązują ich ograniczenia, nie muszą kierować się stereotypami, pracują czym chcą i jak chcę. Do tworzenia swoich „dzieł sztuki” używają rąk, stóp, wszystkiego co przyjdzie im do głowy, tutaj pojęcie „pędzel” nabiera nowego znaczenia. Terapeuta podaje uczestnikom tylko temat, zaledwie jedno słowo, reszta zależy tylko od nich.

Dzięki arteterapii dzieci przełamują strach przed nowym i nieznanym. Uczą się, że słowo „ładne” jest pojęciem względnym i tak naprawdę ma bardzo wiele znaczeń, zaczynają rozumieć, że każdy jest inny a to czyni go wyjątkowym. Dzięki arteterapii dziecko zaczyna od nowa budować obraz samego siebie, zdając sobie tym samym sprawę ze swojej wyjątkowości. Jak mawiał Albert Einstein “Prawdziwa sztuka to taka, która powstaje dzięki potrzebie tworzenia”.

Choreoterapia – tak naprawdę nie ma na świecie człowieka, który nie potrafi tańczyć. Ruch towarzyszy, każdemu z nas od początku, poprzez niego wyrażamy siebie. Ale choreoterapia to nie zajęcia taneczne, na których instruktor pokazuje układ, który dzieci muszą zapamiętać. Tutaj nikt, nie dyktuje nikomu „jak” – to uczestnicy słysząc muzykę wymyślają co chcą pokazać, wiedząc, że nie zostaną skrytykowani czy wyśmiani. Niejednokrotnie terapeuta podaje określone hasło i odtwarza odpowiednią muzykę, a zadaniem uczestników jest wymyślenie jak to hasło przedstawić.

Dziecko na tych zajęciach może dowoli łamać stereotypy i wcielać się w różne role, raz będzie zwierzęciem, innym razem drzewem, niebem a jeszcze innym po prostu sobą. Dzięki choreoterapii uczestnik odnajduje zgubioną wcześniej świadomość swojego ciała, a także zyskuje poczucie pewności siebie. Co więcej dziecko nieświadomie ćwiczy swoją pamięć i precyzję ruchów jednocześnie świetnie się przy tym bawiąc.

Ponadto podczas zajęć grupowych uczy się kreatywnego myślenia, współpracy z innymi a także odpowiedzialności za drugą osobę oraz zaufania do niej, co więcej przełamuje bariery i nabywa umiejętności nawiązywania kontaktów. W choreoterapii największy nacisk kładzie się na mowę ciał, dlatego mowę werbalną ogranicza się do minimum. Na tych zajęciach dzieci mają się zrelaksować, odprężyć i po prostu poczuć się dobrze w swoim ciele. Bo jak pisał Paulo Coelho „W tańcu możesz sobie pozwolić na luksus bycia sobą”.

Metoda Hallawick to metoda, która z ogromnym powodzeniem stosowana jest na całym świecie.

Metoda ta, ceniona jest szczególnie przez terapeutów, jako jedna z form wielokompleksowej rehabilitacji dzieci i dorosłych z uszkodzeniami pochodzenia neurologicznego, z zaburzeniami słuchu i wzroku, jak również z zaburzeniami emocjonalnymi. Dziesięcio punktowy program koncepcji Halliwick z powodzeniem stosowany może być przy prowadzeniu zajęć z maluchami do 4 roku życia jak i w nauce dzieci, młodzieży i dorosłych. Podczas zajęć pływak uczy się kontrolowania oddechu i osiągania bezpiecznych pozycji do oddychania oraz kontroli poruszania, która zależy m.in. od przystosowania psychicznego i kontroli równowagi w wodzie. Nauka prowadzi do osiągnięcia jak największej niezależności oraz absolutnego poczucia bezpieczeństwa, które oparte jest na gruntownej znajomości środowiska wodnego i zdolności swobodnego kontrolowania w nim swoich ruchów.

10 PUNKTOWY PROGRAM wg KONCEPCJI HALLIWICK

1. Przystosowanie psychiczne

2. Niezależność

3. Kontrola rotacji poprzecznej

4. Kontrola rotacji czołowej

5. Kontrola rotacji strzałkowej

6. Kontrola rotacji łączonej

7. Wypór

8. Równowaga w bezruchu

9. Ślizg w turbulencjach

10. Proste przemieszczanie się i podstawowy styl pływacki

W nauce wykorzystywane są różnego rodzaju techniki wspomagań w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Techniki mają na celu m.in. ułatwienie prawidłowego wchodzenia do basenu i opuszczania go, różnych sposobów zmian pozycji z wykorzystaniem rotacji, kontrolowania równowagi, osiągania pozycji bezpiecznego oddychania. Wszystkie sesje zawierają elementy zabawy, współpracy i współzawodnictwa. W trakcie terapii możliwe jest odkrycie i uruchomienie nowego potencjału ruchowego, niejednokrotnie większego w środowisku wodnym niż w warunkach tzw. normalnych na lądzie.

Nowatorska metoda terapii manualnej, zajmująca się przede wszystkim problemami bólowymi głowy i dysfunkcjami w obrębie stawów skroniowo‍żuchwowych. Crafta jest doskonałym wsparciem terapii długo utrzymujących się wad wymowy. Metoda obejmuje dokładne badanie, leczenie oraz autoterapię całego systemu czaszkowo‍żuchwowego (obszaru stawów skroniowo‍żuchwowych, czaszki, układu nerwowego oraz innych struktur anatomicznych mogących brać udział w problemie pacjenta). Twórca metody von Piekartz rozróżnia cztery źródła dysfunkcji w obrębie czaszkowo‍twarzowym: czaszkowo‍szyjne, czaszkowo‍twarzowe, czaszkowo‍żuchwowe oraz układ nerwów czaszkowych, które są punktem wyjścia do dalszej oceny problemu pacjenta.

Mobilizacja stawu polega na przesuwaniu względem siebie powierzchni stawowych za pomocą ślizgu, trakcji, kompresji, bez przekraczania fizjologicznego zakresu ruchu. Celem mobilizacji jest zmniejszenie ciśnienia wewnątrzstawowego oraz zwiększenie zasięgu ruchu w obrębie stawu.

Doskonałym wsparciem tej metody jest terapia powięziowa – jedna z gałęzi medycyny manualnej, której głównym założeniem jest poprawa wewnętrznej ruchomości tkanek miękkich, szczególnie powięzi. Bardzo pomocny przy tej terapii jest wykonywany w gabinecie K- taping logopedyczny według B. Kumbrinka. Pozwala na utrzymanie prawidłowej pracy obszaru kości żuchwy, lub przywrócenie jej prawidłowej pracy, odciążenie stawu, łagodzenie bólu. Terapia punktów spustowych (trigger points) – wykorzystuje różne formy ucisku i ruchów we wrażliwych miejscach w obrębie brzuśca mięśniowego lub powięzi mięśnia. Punkt spustowy jest to wrażliwy punkt w mięśniu, obszarze mięśniowo‍ścięgnistym lub w więzadle odznaczający się bólem przeniesionym do okolicy objawowej. Punkty spustowe pojawiają się w mięśniach narażonych na długotrwałe przeciążenia, kompensacji- nieprawidłowego napięcia mięśniowego u dzieci.

  • bruksizm/bruksomania, czyli zaciskanie zębów i (lub) zgrzytanie zębami oraz związane z tym starcie powierzchni zębowych, ubytki klinowe szkliwa
  • stany napięcia i przemęczenia mięśni żucia oraz kręgosłupa szyjnego
    trzaski/trzeszczenia lub przeskakiwania w stawach skroniowo‍żuchwowych
  • ból ucha, zaburzenia słuchu, szumy uszne
    szczękościsk
  • ból oka, łzawienie w okolicy kąta wewnętrznego oka
  • zbaczanie żuchwy podczas ruchu otwierania
  • ograniczona ruchomość żuchwy
  • neuralgie nerwów czaszkowych
  • niedowłady/porażenia nerwów czaszkowych
  • wady wymowy np.: seplenienie boczne

Jest to program, który ma na celu usprawnienie tzw. małej motoryki czyli poprawę funkcjonowania dłoni i palców. Prawidłowe funkcjonowanie tych części ciała jest niezwykle istotne w szczególności w pierwszym etapie życia dziecka, gdyż to właśnie za pomocą dłoni poznaje ono otaczający go świat. Odpowiednio wykształcone dłonie i palce w późniejszym okresie życia pozwalają natomiast na wykonywanie skomplikowanych czynności, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania dziecka w społeczeństwie.

Głównym celem terapii ręki jest doskonalenie całej pracy ręki w taki sposób aby mogła ona bez problemów oraz w sposób naturalny wykonywać czynności związane z życiem codziennym. W pierwszej kolejności terapeuta skupia się na normalizacji napięcia natomiast dopiero w kolejnym etapie pracuje nad poprawą pisma i grafomotoryki.

Terapia ma również za zadanie:

  • udoskonalenie zdolności manipulacyjnej ręki
  • wykonywanie świadomych, precyzyjnych i kontrolowanych ruchów palców
  • doskonalenie chwytu i pisania
  • skoordynowanie pracy pomiędzy dłońmi
  • nauczenie dziecka poprawnej postawy, którą jest w stanie samo kontrolować i w razie potrzeby korygować
  • poprawienie koncentracji dziecka

Każde zajęcia przygotowane są indywidualnie, w zależności od wieku oraz możliwości dziecka. Nie jest to jedynie nudna i męcząca praca. Dobry terapeuta sprawi bowiem, że efektywność zostanie połączona z przyjemnością i dobrą zabawą. Terapia ręki może być skierowana do dzieci, które:

  • wykazują napięcia (wzmożone lub obniżone) w okolicach ręki
  • mają problem z zachowaniem odpowiedniej pozycji ciała
  • nie radzą sobie z czynnościami związanymi z życiem codziennym (trzymanie łyżki, zapinanie guzików)
  • mają trudności z szeroko rozumianymi zabawami manualnymi (układanie puzzli, lepienie z plasteliny)
  • problemy grafomotoryczne związane z malowaniem czy pisaniem
  • wykazują zaburzenia kontroli wzrokowo-ruchowej
  • mają kłopoty z odpowiednią koordynacją ruchową

Dogoterapia czyli terapia z udziałem psa – są to zajęcia, podczas których dziecko ma cały czas kontakt z psem. Dzięki takiej formie zajęć może wchodzić ze zwierzęciem w różnego rodzaju interakcje podczas wykonywania ćwiczeń (zarówno fizycznych jak i umysłowych).

Początkowe zajęcia opierają się na zapoznaniu dziecka z psem. Mały pacjent musi poznać zasady jak należy zachowywać się w obecności zwierzęcia. W przypadku kiedy dziecko boi się psa, na początkowych spotkaniach musi się z nim oswoić, w czym pomaga mu oczywiście terapeuta. Pies zawsze jest ogromną atrakcją, szczególnie dla dzieci, które nie mają w domu zwierząt. Należy pamiętać, że czworonóg nie wyśmieje dziecka, przez co zazwyczaj już na samym początku udaje mu się zyskać zaufanie dziecka. Dzięki zajęciom, które prowadzone są w formie zabawy, dzieci bardzo chętnie na nie przychodzą. Bardzo często pies staje się swego rodzaju „motywatorem”, dziecko ma świadomość, że jeżeli wykona poprawnie jedno zadanie w nagrodę będzie mogło np. wykonać swoją ulubioną aktywność z udziałem psa. Zazwyczaj jednak większość ćwiczeń stworzona jest tak, aby angażować zarówno dziecko jak i psa. Ponadto warto pamiętać, że dziecko podczas dogoterapii nie czuje się przez nikogo oceniane, co także ma ogromy wpływ na jego funkcjonowanie. Dzięki obecności psa, dzieciom jest także łatwiej się zrelaksować. Już samo głaskanie psiej sierści dłońmi lub bosymi stopami sprawia maluchom dużą przyjemność. Dogoterapia świetnie wpływa na poprawę sfery emocjonalnej, fizycznej, poznawczej i społecznej. Cele terapii z udziałem psa w zależności od potrzeb dziecka mogą obejmować:

  • rozwijanie funkcji motorycznych;
  • rozwijanie umiejętności poruszania się na wózku;
  • rozwijanie poczucia równowagi;
  • rozwijanie werbalnego porozumiewania się członków grupy;
  • rozwijanie umiejętności skupiania uwagi;
  • rozwijanie umiejętności wypoczynku/relaksacji;
  • podnoszenie poziomu pewności siebie;
  • obniżenie lęku;
  • zmniejszenie poczucia samotności;
  • rozwijanie słownictwa;
  • rozwijanie pamięci krótkoterminowej i długoterminowej;
  • rozwijanie pojęć takich jak wielkość, kolor, kształt, ilość;
  • rozwijanie chęci brania udziału w zajęciach z grupą;
  • rozwijanie interakcji z innymi uczestnikami zajęć;
  • rozwijanie interakcji z personelem, nauczycielami, terapeutami;
  • motywacja do ćwiczeń.

Należy także pamiętać, że pies pracujący z dziećmi wcześniej przeszedł kompleksowe minimum półroczne szkolenie i posiada certyfikat poświadczający jego ukończenie oraz paszport psa terapeuty. Ponadto osoby, które prowadzą dogoterapię, są najczęściej pedagogami specjalnymi, psychologami, logopedami lub fizjoterapeutami, czyli ludźmi, którzy poza kursem mają za sobą pięć lat studiów, dzięki czemu świetnie wykorzystują swoją wiedzę podczas prowadzenia dogoterapii. Nie na darmo ktoś kiedyś powiedział, że:

PIES JEST NAJLEPSZYM PRZYJACIELEM CZŁOWIEKA

Komunikacja alternatywna i wspomagająca (AAC-Augmentative and Alternative Communication. ) to grupa metod, które umożliwiają osobom niemówiącym lub mówiącym w ograniczonym stopniu porozumiewać się z otoczeniem. Polega na używaniu w komunikacji znaków opierających się na gestach niewerbalnych: gesty (np. język migowy, MAKATON), obrazach(obrazki, piktogramy, symbole, pecsy), przedmiotach (np. klocki słowne). przedmioty ( Program Mówik). AAC pomaga osobom z zaburzeniami mowy wyrażać swoje myśli, uczucia oraz podejmować samodzielne decyzje.

Metoda HANDLE® Autorką tej metody jest Judith Blustone, która w swojej książce „Materia Autyzmu” sama siebie określa autystką. Została stworzona w oparciu o badania z różnych dziedzin wiedzy, jak medycyna, rehabilitacja, edukacja.  Nazwa metody HANDLE® jest akronimem w języku angielskim utworzonym z pierwszych liter słów: Holistic Approach to Neuro-Development and Learning Efficiency, co tłumaczy się na język polski jako holistyczne podejście do neurorozwoju i skutecznego uczenia się. Metoda sprowadza się się zadbania o samoregulację osoby z zaburzeniami sensorycznymi ( między innymi u dzieci z autyzmem, zaburzeniami neurologicznymi, trudnościami szkolnymi).Założeniem jest także o zadbanie o układ nerwowy dziecka tak, by nie doszło do jego przeciążenia. Dzięki takiemu podejściu cały czas terapia przebiega w optymalnych dla układu nerwowego warunkach.

Trening Umiejętności Społecznych (TUS) to metoda pracy znana już od lat 70-tych XX wieku a jej efekty były na tyle zadowalające, że czasem zaczęto ją wykorzystywać w szerszej pracy z dziećmi i młodzieżą z problemami emocjonalnymi, osobami z autyzmem czy osobami niepełnosprawnymi. Ideą TUS-ów jest dobre zrozumienie konkretnej umiejętności społecznej i połączenie jej z trudnością jaką ma dana osoba w obszarze społeczno-emocjonalnym.

Stosowany jest autorski progarm terapii i diagnozy dysleksji, dysgrafii, dysortografii, oraz niepowodzeń i fobi szkolnych. Kompleksowa diagnoza a następnie terapia pedagogiczna i rewalidacja oraz właściwa organizacja i wielowymiarowy plan terapii pedagogicznej (opartej na terapii sensorycznej, fizjoterapeutycznej, oraz ortoptycznej) mają na celu przede wszystkim stymulację ogólnego rozwoju sprawności manualnych, funkcji wzrokowej, słuchowej i orientacji przestrzennej, obciążonego deficytami i dysharmonią rozwojową. Cele szczegółowe terapii pedagogicznej uzależnione są od indywidualnych potrzeb i trudności. Kazde dziecko objęte jest diagnozą APD.

Terapia czaszkowo-krzyżowa (Craniosacral therapy) jest rodzajem terapii manualnej. Oparta jest na anatomii i fizjologii. W naszym ciele występują trzy rytmy fizjologiczne: bicia serca, oddychania i rytm tętnienia płynu mózgowo rdzeniowego, a terapia czaszkowo-krzyżowa stosowana jest w celu normalizacji jego przepływu.